Διαταραχή Άγχους και Πανικού
Μηνύματα από το forum
www.psyche.gr/psy_anxiety_forum.html
Από το Forum του δικτυακού τόπου
www.psyche.gr
Τα περισσότερα από τα παρακάτω μηνύματα αναφέρονται στις διαταραχές άγχους. Είναι γραμμένα από τους συμμετέχοντες στο προηγούμενο φόρουμ του δικτυακού μας τόπου.
Το φόρουμ αυτό καταργήθηκε για τεχνικούς λόγους (σφάλμα στην αναβάθμιση του phpbb2) και αντικαταστάθηκε από το νέο φόρουμ "Ενάλιες Διαδρομές"
;Όσο μου ήταν δυνατόν κράτησα τη δομή του διαλόγου και τα ψευδώνυμα (nicknames) των συμμετεχόντων. Επίσης αν και έκανα ορισμένες διορθώσεις στην ορθογραφία, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά λάθη στα μηνύματα
Μηνύματα δημοσιευμένα στο προηγούμενο forum
Σεπτέμβριος 2004... Μόλις έφτασε στο τέλος του ένα καλοκαίρι από τα πιο επίπονα και ψυχοφθόρα της ζωής μου λόγω του απίστευτου όγκου δουλειάς που είχα επιφορτιστεί να φέρω εις πέρας... Είχα αφοσοιωθεί εκεί, στη δουλειά μου, με όλο μου το είναι από τη στιγμή που άρχισα να εργάζομαι, το 2001. Παράλληλα, "τρέχανε" και τα δύο μεταπτυχιακά μου. Προσωπική ζωή? Περιορισμένη, γιατί εγώ έδωσα προτεραιότητα αλλού, στην ...καριέρα μου. Σωστό? Έτσι πίστευα τότε, όντας απόλυτος σε αυτό, χωρίς να δίνω διεξόδους στον εαυτό μου να "αδειάσει", να "στανιάρει". "Είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος" έλεγα, "Δεν χρειάζομαι ξεκούραση, δεν χρειάζομαι διασκέδαση, τώρα προέχει η δουλειά μου.."! Τι αφελές που το βλέπω πια.... Ο οργανισμός μου όμως μάζευε αθροιστικά όλη αυτή την πίεση και την κακομεταχείριση από τον ίδιο τον άνθρωπο, στον οποίο ανήκει!! Και ξαφνικά, τη στιγμή που η μεγάλη πίεση είχε φύγει, τις μέρες που αποφάσισα να δώσω χρόνο στον εαυτό μου, ήρθε η απαρχή της καταιγίδας... Άρχισα να μη νιώθω καλά, το έλεγα, το φώναζα σε όλους τους γύρω μου! "Δε νιώθω καλά!!! Δε μπορώ!!"... "Έλα ρε, δυο μέτρα παλικάρι και μας λες βλακείες.." η συνήθης απάντηση... Εγώ, όμως, ΔΕΝ ΕΝΙΩΘΑ ΚΑΛΑ!! Άρχισα να έχω ενοχλήσεις σε σωματικό επίπεδο, στο στομάχι μου, στα γεννητικά μου όργανα, στο στήθος μου, στο κεφάλι μου....
11 Νοεμβρίου 2004, το θυμάμαι σαν τώρα και ανατριχιάζω την ώρα που το γράφω... Ξυπνάω με την ίδια κακή διάθεση, όπως όλες τις μέρες από το Σεπτέμβρη και μετά... Όμως, εκείνο το πρωί, διαισθάνομαι ότι κάτι θα συμβεί, ο πόνος στην κοιλιά μου αφόρητος... Μία ώρα μετά, ευρισκόμενος στη δουλειά μου, ήρθε... Κόπηκαν τα πόδια μου, ένιωθα οτι ...πεθαίνω, ότι σβήνω, ότι έχω κάτι πολύ σοβαρό... Η πρώτη κρίση πανικού... Όλη μου ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου, όλες οι σημαντικότερες στιγμές, όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα... ΤΙ ΕΧΩ???
Αρχίζει ένας ατελείωτος και φαύλος κύκλος επισκέψεων σε γιατρούς και στα επείγοντα νοσοκομείων... "Δεν έχεις τίποτα παθολογικό, χρειάζεσαι ξεκούραση και θα περάσει..." ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!! ΚΑΤΙ ΕΧΩ?? ΤΙ?? Δεν ζω, μένω μέσα, δε χαμογελάω πια, δε μπορώ να χαρώ, σα να υπάρχει ένα χέρι που με κρατάει από το να νιώσω καλά! Γιατί σε μένα Θεέ μου... ΦΟΒΑΜΑΙ... Δεν υπάρχει επιστροφή... Πού είναι ο Δημήτρης γαμώτο?? ΠΟΥ??
Δεν έχω τον έλεγχο του εαυτού μου, νιώθω σα να εκρύγνειται ο ίδιος μου ο εαυτός και δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την ορμή του...
Διαβάζω κάπου για την ...κατάθλιψη... Θέμα απαγορευμένο για όλους σχεδόν που δεν το έχουν περάσει. Κατάθλιψη??? Όχι, με τίποτα. Δεν είναι αυτό, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου. ΔΕΝ μπορώ, όμως, να νιώσω καλά με τίποτα. Σε μια στροφή του μυαλού μου, που αποδείχτηκε τελικά σωτήρια, παίρνω τηλέφωνο σε κάποιον ψυχολόγο... Δειλά, φοβισμένα... Με πείθει, όμως, με υπέροχο τρόπο να τα πούμε από κοντά. Και πράγματι, γίνεται. Μία, δύο, τρεις συναντήσεις, αρχίζω να καταλαβαίνω πράγματα και οι κρίσεις πανικού δε με επισκέπτονται ξανά από τότε... Όμως, εξακολουθώ να υποφέρω ψυχολογικά, να νιώθω ότι βρίσκομαι στο μηδέν, ότι δεν ξέρω αν μπορέσω να το αντέξω... Ιανουάριος 2005, δεν άντεξα άλλο, παρατάω τα πάντα, δουλειά, μεταπτυχιακά, κοπέλα, φίλους και φεύγω στους δικούς μου... Ήταν οι μόνοι άνθρωποι, τους οποίους ήθελα εκείνη τη στιγμή και πιστεύω ότι θα μπορούσαν να με κατανοήσουν... Φευ... Δεν μπορούν να νιώσουν τι περνάω, ακόμα και αν με αγαπάνε παθολογικά. Επιβαρύνομαι ακόμα περισσότερο γιατί τους στενοχωρώ! "Μήπως είμαι τρελλός? Μήπως θα τρελλαθώ? Τί είναι όλο αυτό Θεέ μου? Γιατί σε μένα? Γιατί όλοι οι άλλοι να είναι χαμογελαστοί και εγώ έτσι? ΓΙΑΤΙ?"...
Το μεγάλο μου πρόβλημα αρχίζουν να γίνονται οι σκέψεις μου οι ίδιες. Ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και βομβαρδίζομαι από σκέψεις, άπειρες σκέψεις, ατελείωτες, βασανιστικές. Σα να περίμεναν εκεί όλο το βράδυ μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου... Προσπαθώ να το ξεπεράσω μόνος μου, πάντα εγωιστής γαρ, ωστόσο η ιδεά και η έννοια της κατάθλιψης αρχίζουν να μη μου είναι τόσο απόμακρες πια... Παίρνω την απόφαση να επισκεφθώ ψυχίατρο. Ποιός? Εγώ? Τρελάθηκα?... Όπως και να είχε, έπρεπε να αντιδράσω, να το αντιμετωπίσω. Ο ψυχίατρος μου διαγνώσκει κατάθλιψη και μου προτείνει αντικαταθλιπτικά (Seroxat). Τα έχω μια βδομάδα δίπλα μου, τα κρατάω, διαβάζω τις παρενέργειες, αρνούμαι να τα πάρω. ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ?? Εγώ? Εντωμεταξύ, έχω αρχίσει να χάνω τον ύπνο μου, να ..στροβιλίζομαι στο κρεββάτι μου, να είμαι ένας ...ζωντανός-νεκρός. Αρχίζω, όμως, να αντιλαμβάνομαι με κάποιον τρόπο ότι μόνο ΕΓΩ, ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ, μπορώ και πρέπει να το ξεπεράσω. Γιατί απλά, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!
Το επόμενο πρωί, σηκώνομαι, και έχω πάρει πια την απόφαση ότι "Όπως με γ...ει, έτσι θα το γ....σω κι εγώ τώρα!". Αποφασίζω να αρχίσω τη θεραπεία με τα αντικαταθλιπτικά έχοντας διαβάσει ...εκατομμύρια γραμμές κειμένων που αφορούσαν την κατάθλιψη και τους τρόπους θεραπείας της, μέσα σε αυτούς και ο τρόπος θεραπείας με αντικαταθλιπτικά. Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτά που διαβάζω διίστανται. Άλλοι γράφουν ότι βοηθήθηκαν και άλλοι όχι. Ακόμα κι έτσι όμως, πρέπει να αντιδράσω. Αρχίζω ταυτόχρονα να κάνω και πράγματα που με ευχαριστούσαν πριν από την καταιγίδα, ακόμα και αν δε με ευχαριστούσαν τώρα. Έτρεχα όπως συνήθιζα, γυμναζόμουν, έβγαινα για καφέ, αλλά ακόμα δεν ένιωθα τίποτα όμορφο.. Ήξερα, ένιωθα, βίωνα, όμως, ότι είμαι στο σωστό δρόμο. Ότι ο τροχός πρέπει να γυρίσει υπέρ μου και ΘΑ γυρίσει. Έρχομαι πολύ κοντά στο Θεό, πάντα ήμουνα, αλλά τώρα τον νιώθω μέσα μου... Εϊναι εκεί, ακούει τις προσευχές μου να φύγω από το απόλυτο μηδέν... Έχω το Θεό μαζί μου, δε φοβάμαι τίποτα... Οι άσχημες σκέψεις εξακολουθούν να "παρεμποδίζουν" την πορεία μου προς τον ...πραγματικό Δημήτρη. Μιλάω πολύ συχνά με τον ψυχολόγο μου τηλεφωνικά και παίρνω ακόμα πιο πολλή δύναμη...
Μάρτιος 2005, 4 βδομάδες περίπου μετά την αρχή του ...πολέμου που έχω κυρήξει στην κατάστασή μου. Τα αντικαταθλιπτικά νιώθω να με βοηθούν πια. Έχουν φέρει τις ορμόνες μου σε σταθεροποιητικά επίπεδα, η οργανική φύση του προβλήματος αρχίζει να βρίσκει τη λύση της. Τώρα είμαι πιο ήρεμος να σκεφτώ πράγματα. Έχει καταλαγιάσει ο βομβαρδισμός σκέψεων, δεν έχει φυσικά εξαλειφθεί πλήρως.. Ακόμα.... Ακόμα, γιατί πια είναι στο χέρι μου όλα, τα φάρμακα κάνουν τη δουλειά τους, τώρα είναι όλα θέμα του μυαλού μου... Αρχίζω να χρησιμοποιώ τεχνικές που στόχο είχαν να αποκτήσω θετική σκέψη... Πάντα την είχα, αλλά είχε κλονιστεί μέσα σε όλη αυτή τη φρίκη. Γράφω τις σκέψεις μου σε χαρτί... "Σκέφτομαι ότι είμαι τρελλός!" γραφώ.. και γελάω με τις ...μαλακίες που σκέφτομαι!!! Αρχίζει η απομυθοποίησή τους! Θεέ μου σε ευχαριστώ, αρχίζω να καταλαβαίνω. Αντιλαμβάνομαι ότι οι σκέψεις μου είναι απλά ...σκέψεις! Τί θα μου κάνουν? ΤΙΠΟΤΑ! Αργά αλλά σταθερά, αποκτώ μηχανισμούς σαν Δημήτρης που ποτέ δεν πίστευα ότι έχω μέσα μου. Έχω ξεκινήσει να προσπαθώ και κάποιες φορές να πετυχαίνω, να αποβάλλω τις άσχημες σκέψεις μου. Κι ακόμα και αν δε γίνεται αυτό, απλά να τις αφήνω, να τις καλωσορίζω χωρίς να ασχολούμαι μαζί τους. Όπως έρχονται, έτσι και φεύγουν!
Συνεχίζω να παλεύω, οι πιθανότητες πια είναι ΥΠΕΡ ΜΟΥ! Απίστευτο, το αισθάνομαι, το νιώθω, το βιώνω! Δεν μπορεί ούτε η κρίση πανικού, ούτε η κατάθλιψη να με νικήσει. Θα τις συντρίψω, το ξέρω πια. Αρχίζει και φαίνεται στο βάθος του τούνελ ο ...Δημήτρης. Όχι, όμως, αυτός που περίμενα να βρω. Δεν είναι ο Δημήτρης που ήξερα, αυτός ο Δημήτρης που βλέπω πια είναι ο Δημήτρης που αρχίζει να καταλαβαίνει πως ΝΑ ΖΕΙ! Πως να ξέρει να απολαμβάνει κάθε στιγμή της ζωής του πια, να δίνει χρόνο και διεξόδους στον εαυτό του, τίποτα δεν αξίζει περισσότερο. Βλέπω έναν Δημήτρη απίστευτα πιο ώριμο, πιο προσγειωμένο και με βίωμά του ότι πια δεν βάζει φραγές στα όνειρα του. Αφού ξεπεράσω τη συγκεκριμένη φρίκη, μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί να έχω καλά τον ..Δημήτρη!
Απρίλιος 2006, έχω, εδώ και καιρό, επιστρέψει στον ..κόσμο, στην δουλειά μου, έχω τελειώσει και τα δύο μου μεταπτυχιακά και μόλις έφθασε στο τέλος της και η φαρμακευτική αγωγή με τα αντικαταθλιπτικά, το μόνο απομηνάρι που μου θύμιζε τη φρίκη... Πάει κι αυτό... Είμαι ελεύθερος πια, ΝΙΚΗΣΑ, νιώθω απίστευτη δύναμη, δύναμη που μπορώ πια να διοχευτεύσω και στους γύρω μου. Αποτελώ παράδειγμα για πολλούς πια. Αποτελώ παράδειγμα για τον ίδιο τον Δημήτρη πάνω από όλα.
Ακούγεται οξύμωρο, πολύ οξύμωρο, αλλά νιώθω απίστευτα τυχερός που πέρασα από μια τέτοια "φουρτούνα". Είναι σχολείο ζωής, ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΖΩ. Ειλικρινά, κατάλαβα ότι ποτέ μεχρι τότε δεν είχα ζήσει πραγματικά. Τώρα ΖΩ, το αισθάνομαι και το χαίρομαι. Δεν μπορεί να με ανακόψει τίποτα πια από το να είμαι χαρούμενος και να χαμογελάω πάντα.
Κι όταν βλέπεις πια τα πράγματα από "μακριά", καταλαβαίνεις πολλά. Κατάλαβα ότι με έσωσε το ότι μίλησα από την αρχή. Εξέφραζα το ότι δεν ήμουνα καλά. Το φώναζα, σε σημείο που να γίνομαι κουραστικός. Κι αυτό με οδήγησε τελικά, στο να αποδεχτώ ότι πράγματι, ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Θα ήταν αφελές να πω ότι ποτέ δεν πίστεψα ότι έχω πρόβλημα. ΝΑΙ, ΕΙΧΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, το παραδέχτηκα και αυτό συνεπάγεται και την αρχή του τέλους του προβλήματος. Είναι κομβικό σημείο. Η στιγμή της αποδοχής του προβλήματος από εσένα τον ίδιο είναι η στιγμή που ...ο τροχός θα αρχίσει να γυρνάει. Ο τροχός της επιστροφής στη ζωή... Έχω βουρκώσει, με δυσκολία βλέπω τι γράφω, αλλά ένιωθα την ανάγκη να τα γράψω. Μακάρι, να βοηθήσουν έστω και έναν συνανθρωπό μου όλα αυτά. Όλοι έχουμε απίστευτη δύναμη μέσα μας! ΟΛΟΙ!
Δημήτρης
--------------------------------------------
Γεια σας,με λένε Αλέξανδρο και είμαι 22 χρόνων,πριν 3 μέρες άρχισε για εμένα ένας εφιάλτης ο οποίος μπήκε έτσι ξαφνικά στη ζωή μου. Εδώ και τρεις μέρες νοιώθω ένα κόμπο στο στήθος και στο στομάχι μου σχεδόν το ίδιο συναίσθημα όπως όταν έχεις κάποια ερωτική απογοήτευση,μόνο που στη δική μου περίπτωση το άγχος το οποίο νοιώθω δεν μπορώ να προσδιορίσω από που ήρθε.Έχω να φάω από χτες και εξακολουθώ να μην μπορώ να φάω λόγω αυτού του κόμπου,ώρες ώρες με πιάνει πανικός που δεν μπορώ να το καταπολεμήσω αυτό το άγχος και νοιώθω κρύο ιδρώτα σε όλο μου το σώμα.Αισθάνομαι χάλια,τα βράδια φοβάμαι να κοιμηθώ γιατί ξέρω ότι θα περάσω ακόμη ένα εφιάλτη που δε θα μπορώ να κοιμηθώ και που θα με κατακλύζουν όλες αυτές οι σκέψεις και οι φοβίες για το τι μπορεί να έχω και για το πώς θα εξελιχθεί. Είμαι σε μεγάλη απόγνωση και στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να είμαι μαζί με τη κοπέλα μου σαν φυσιολογικός άνθρωπος,και την αγαπάω τόσο πολύ.. Αυτό το άγχος μια έρχεται εντονότερο και μια χαλαρώνει χωρίς να φεύγει εντελώς,θέλω να κοιμηθώ και φοβάμαι τόσο πολύ που με πιάνει πανικός.Χρειάζομαι ιατρική υποστήριξη; Σκέφτηκα ότι μια λύση είναι τα αγχολυτικά άλλα δεν θέλω να εξαρτηθώ τι έχω μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος αυτός ο κόμπος στο στομάχι είναι ανυπόφορος.
-----------------
Alex ειμαι 18 και πριν καποιους μηνες ειχα το ιδιο ακριβως προβλημα. Ναι ειναι αγχωδης διαταραχη και συμβαινει σε ολους.Μαλιστα ειχα φτασει σε σημειο να κανω εξετασεις ιατρικες για να αποδεικνυω στον εαυτο μου οτι δεν εχω τιποτα.Ειχα σταματησει να κοιμαμαι για μια πειροδο παρα μονο οταν με επερνε ο υπνος αθελα μου.Για τα αγχολυτικα δεν ξερω να σου πω.Προσωπικα πηγα και ειδα ενα ψυχολογο και απο τοτε ειμαι μια χαρα.Πρεπει να καταλαβεις οτι δεν εχεις τιποτα οτι εισαι απολυτος καλα και να το λες συνεχεια αυτο στον εαυτο σου.Δεν χρειαζεται να το πολεμας και να λες "Οχι δεν θα με παρεις απο κατω".Δες το σαν ενα ενοχλητικο ατομο αποδεξου το και περιμενε να βαρεθει και να φυγει.Δεν μπορει να σε πειραξει ειναι αδυναμο!Εγω οταν μου συνεβαινε ηθελα να ειμαι με κοσμο με μια καλη παρεα και να γελαω.Αυτο με εκανε καλυτερα.Τελος πιστευω οτι το γεγονος οτι εχεις κοπελα μπορει να σε βοηθησει γιατι εμενα με βοηθησε πολυ οταν το παραδεχτηκα οτι το εχω και το εκμυστηρευτηκα σε καλους μου φιλους οι οποιοι με βοηθησαν αρκετα.Αυτα ελπιζω να βοηθησα. Παντως μην ανησυχεις εισαι ΤΕΛΕΙΩΣ ΚΑΛΑ!
---------------------------------------------------------------
Φίλε Αλέξανδρε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Να είσαι σίγουρος ότι τα λόγια σου με βοήθησαν πολύ στο να ελπίζω για το καλύτερο. Η αλήθεια είναι ότι σήμερα νοιώθω πολύ καλύτερα από χτες και προχτές,χτες συγκεκριμένα με είχε πιάσει μεγάλος πανικός και ο κόμπος δεν έλεγε να φύγει.Σήμερα είναι διαφορετικά γιατί ο κόμπος μια έρχεται και μια φεύγει.Πριν λίγο γύρισα από τη παραλία που είχα πάει το σκύλο μου βόλτα, αισθάνομαι πως μου έκανε καλό μιας και τους τελευταίους μήνες κάνω συνέχεια τα ίδια,σχολή-σπίτι-διάβασμα-εξετάσεις..ίσως να με έχουν επηρεάσει και αυτά γιατί το τελευταίο καιρό έβλεπα να περνάνε οι μέρες τόσο γρήγορα που δεν το καταλάβαινα..Ελπίζω σιγά σιγά να μου περάσει αυτό το μαρτύριο.
--------------------------------------------------
Νικήτα ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές. Προσπαθώ όσο μπορώ να κάνω θετικές σκέψεις,αν και το κακό είναι ότι τις κάνω και μετά από λίγο ξαναέρχεται ο κόμπος και γίνεται συνέχεια αυτή η διαδικασία.Πάντως από χτες και προχτές είμαι πολύ καλύτερα σήμερα,χτες μάλιστα μπόρεσα και έφαγα το μεσημέρι σε μια στιγμή χαλάρωσης και απαλλαγής από τον κόμπο.Θέλω να πιστεύω ότι θα φύγει όσο το δυνατό γρηγορότερα γιατί έχω πολλά πράγματα που πρέπει να κάνω και δεν μπορώ τώρα. Ευχαριστώ πολύ.
------------------------------------
Σήμερα είναι η τέταρτη μέρα από τότε που μπήκε αυτό το μαύρο πράγμα στη ζωή μου και δεν με αφήνει να απολαύσω τίποτα. Νοιώθω πολύ καλύτερα από τις προηγούμενες 3 ημέρες.Μάλιστα χτες το βράδυ είχαν φύγει εντελώς όλες οι αρνητικές σκέψεις και ο κόμπος είχε λυθεί,μπόρεσα επιτέλους να κοιμηθώ το βράδυ χωρίς να πανικοβάλλομαι και να ανησυχώ. Αυτό που παρατήρησα όταν έρχεται ο κόμπος είναι ότι όλες μου οι σκέψεις "μικραίνουν" και το μυαλό μου "κλειδώνεται" σε μια αρνητική διάσταση,σαν να δημιουργείται μια μαύρη τρύπα η οποία ρουφάει ότι θετικό υπάρχει. Πάνω απ'ολα ψυχική και σωματική υγεία να ευχόμαστε να έχουμε και όλα τα άλλα γίνονται. Ευχαριστώ που με διαβάσατε πάλι
-----------------------------------------
Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα χτες το βράδυ γιατί αν και ο κόμπος όλη την ημέρα είχε εξαφανιστεί,εγώ ένοιωθα ότι δεν μπορώ να αισθανθώ χαρά για κάτι.Ακόμα, δεν μου κάνει κέφι να ασχοληθώ με κάτι από αυτά που παλαιότερα μ'άρεσε να κάνω. Δεν αισθάνομαι θλίψη άλλα φόβο πιο πολύ μήπως αυτό είναι κάποιο κουσούρι της διαταραχής που πέρασα. Είναι φυσιολογικό αυτό; Να αφήσω το χρόνο να δείξει και να μη το σκέφτομαι;Σήμερα νοιώθω πολύ καλύτερα απ'όλες τις μέρες που έχουν περάσει μετά το Σάββατο.
---------------------------------
Την Τριτη που μας περασε δεν καταφερα να κοιμηθω.Κατι η ενταση της μερας κατι η κουραση απο την αθληση με επιασε ενας πονοκεφαλος και αρχισα να φοβαμαι παλι.Τουλαχιστον τις αλλες μερες μπορει να φοβομουν τον υπνο αλλα κοιμομουνα, ενω χθες με πηρε χωρις να το θελω γυρω στις 6 το πρωι και για κανα τριωρο μονο.
----------------------------------
Όλα με τον χρόνο φτιάχνονται φίλε Αλέξανδρε δεν είσαι ο μόνος δυστυχώς που τα περνάει αυτά. Να φανταστείς ότι πριν πάθω τη αγχώδη διαταραχή την οποία ξεπέρασα εν μέρη,ο ύπνος ήταν το αγαπημένο μου άθλημα..τώρα πριν πέσω για ύπνο φοβάμαι μήπως δεν θα μπορώ να κοιμηθώ ή μήπως ξυπνήσω το βράδυ και κάνω παρέα για ώρες στις σκοτεινές σκέψεις μου(ο τρόμος και ο φόβος).. Κατάλαβα πάντως ότι βοηθάνε πολύ οι θετικές σκέψεις,ίσως αυτό να είναι υποκειμενικό γιατί άλλες σκέψεις μπορεί να θεωρώ εγώ θετικές και άλλες εσύ. Όπως και να έχει, πολλές φορές μπορεί να κάνω μια οποιαδήποτε θετική(για εμένα)σκέψη και αμέσως να νιώσω να φεύγει ένα βάρος(τι αίσθημα!). Πολλές φορές οι σκέψεις που κάνω είναι γελοίες όμως με βοηθάνε κάποιες στιγμές. Άντε,μας εύχομαι καλές μάχες με τον ίδιο μας τον εαυτό,που θα πάει θα φύγουν όλα τα κακά..χρειάζεται υπομονή και επιμονή όπως λέει και ο Νικήτας.Γεια σου ρε Νικήτα!
---------------------------
Χτες το βράδυ(2 η ώρα)μετά από μια εξαντλητική πρόβα στο studio με τη μπάντα μου γύρισα στο σπίτι γεμάτος υπερένταση και βουητά στα αυτιά από τους ενισχυτές. Κάθισα κάνα τέταρτο περίπου στον υπολογιστή μπας και φύγει η ένταση η ψυχολογική και σωματική που ένιωθα εκείνη τη στιγμή.Να σημειώσω ότι σκεφτόμουν όλη την ώρα για το αν θα καταφέρω να κοιμηθώ με τέτοια ένταση,έτσι μου δημιουργήθηκε άγχος. Τελικά όταν αποφάσισα με τόλμη και θάρρος να κοιμηθώ με έπιασε μια ωραιότατη κρίση πανικού.Από τη μια τα βουητά και από την άλλη η ένταση και ο φόβος του ύπνου κάνανε για ακόμη μια φορά την καρδιά μου να πάει να σπάσει. Σήμερα από την ώρα που ξύπνησα έχω μια ωραιότατη διαταραχή άγχους η οποία(αν το διαισθάνομαι καλά) σιγά σιγά φεύγει.
------------------------
--------------------------
Νικήτα απευθύνομαι σε εσένα σαν πιο ειδικό. Τα προβλήματα μου υγείας μέχρι τώρα λίγο πολύ τα ξέρεις. Εδώ και δύο μέρες ένιωσα στον ύπνο μου γυρίζοντας στο κρεβάτι ζάλη. Ανοίγω τα μάτια μου λοιπόν την ώρα που κοιμάμαι, δοκιμάζω να αλλάξω θέση στο κρεβάτι, να γυρίσω πλευρό όπως λέμε και ζαλίζομαι. Αυτό δεν είναι τόσο έντονο όταν είμαι όρθια αλλά όταν ξυπνάω και σηκώνομαι όπως τώρα, νιώθω χάλια. Ενα σφίξιμο στο επάνω μέρος του κεφαλιού, χέρια πόδια καπως δεν ξέρω πως να το περιγράψω, αδύναμα, θαρρείς κομμένα που λέμε, νιώθω το σώμα μου ταλαιπωρημένο, σαν δαρμένο, το στομάχι μου κάθε πρωί μέχρι και το βράδυ χάλια. Αυτή η ζάλη ειδικά ειναι προτόγνωρη, δεν την είχα νιώσει ποτέ άλλοτε. Και δεν ξερω από που ήρθε και γιατί. Το μεγαλύτερο άγχος και ο φόβος μου είναι η σωματική μου κατασταση. Δεν μπορώ να αποδώσω όλα αυτά στην αγχώδη διαταραχή ή σε κατάθλιψη και δν ξέρω τι να κάνω. Σε ποιον γιατρό να απευθυνθώ. Ταλαιπωρούμαι πολύ από το σώμα μου. Κάτι πρέπει να κάνω. Δεν ξέρω τι είναι όλα αυτά. Δεν αντέχω άλλο. Κάθε μέρα λέω δεν αντέχω και κάθε μέρα προσπαθώ αλλά δεν ξέρω πόσο ακόμα. Αν υπάρχει κάπιος γιατρός λέω και ποιος, τι ειδικότητας να με βοηθήσει. Λέω μήοως είναι το αυχενικό, μήως είναι η ακινησία 9 μήνες τώρα με σπασμένο πόδι η κίνηση μου ήταν περιορισμένη και ε΄δω και 3 μήνες με την αγχ'ωδη διαταραχή περνάω πολλές ώρες ξάπλα. Θαρρείς το σώμα μου αντιδρά στη ακινησία. Με τρομάζουν όλα αυτά, δεν νιώθω άνθρωπος και αισθάνομαι ότι δεν θα φύγουν, ότι δεν κάνω κάτι προς υτή την κατευθυνση και θα ταλαιπωρούμε για καιρό ακόμη.
-----------------------------------------------
Νομίζω ότι είναι καλό να απευθυνθείς στον γιατρό που μέχρι τώρα σε παρακολουθεί. Αν χρειάζεται αυτός θα ξέρει να σε παραπέμψει σε κάποια άλλη ειδικότητα. Τα συμπτώματα που αναφέρεις είναι συνήθη στις ψυχολογικές διαταραχές μπορεί όμως να υπεισέρχεται και κάποια άλλη σωματικού τύπου μικροδιαταραχή. Η ζάλη καμιά φορά έχει να κάνει με τον λαβύρινθο, τον αυχένα ή τα μάτια. Κάθε λεπτό σκανάρω τον εαυτό μου, πως νιώθω, τι με πονάει και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, πάλι δεν είμαι καλά, τι έχω, αρνούμαι να κάνω οτιδήποτε πέρα από τα απαραίτητα. Αντιλαμβάνομαι ότι παραδίδομαι ίσως χωρίς μάχη, πολλές φορές όταν νιώθω καλύτερα λέω θα το αντιμετωπίσω αλλιώς, με θάρρος, αλλά όταν δεν είμαι καλά δεν έχω θάρρος καθόλου. Περιμένω να μου δώσει η κατάσταση λίγο " αέρα" λίγο έδαφος για να σταθώ, αν δεν βρω έδαφος που να πατήσω, για να προχωρήσω
----------------------------------------------------------
Χαιρετώ όλους τους συνδαιτημόνες του καφενείου! Είμαι νέο μέλος και χαίρομαι πολύ που υπάρχει αυτός ο τόπος συνάντησης. Πολλά συγχαρητήρια στον Νικήτα (και τους πιθανούς αφανείς συνεργάτες του) για την πρωτοβουλία αυτή. Είναι πολύ χρήσιμο να υπάρχουν αυτά τα άρθρα αναρτημένα στο διαδύκτιο. Μπαίνω απ' ευθείας στο θέμα που με απασχολεί. Πριν από 2-3 χρόνια και έπειτα από μια μεγάλη απογοήτευση, έπεσα σε κατάθλιψη για την οποία πήρα και χάπια, περίπου για ένα εξάμηνο. Ο γιατρός την χαρακτήρισε ελαφριάς μορφής, αλλά για μένα ήταν αρκετή ώστε να αλλάξει όλη τη ζωή μου. Βρήκα από τότε έναν πολύ σωστό πνευματικό και με τη βοήθειά του έκοψα τα χάπια και μπόρεσα να προχωρήσω. Αυτό που με απασχολεί είναι ότι, παρότι τα πράγματα σε γενικές γραμμές έχουν μπει σε μια τάξη, μέσα μου η κατάθλιψη αυτή δείχνει να έχει αφήσει σημάδια, τα οποία εκδηλώνονται με πολύ πιο αδιόρατο τρόπο από ότι πριν. Για παράδειγμα, ενώ πριν ήμουν ένας γενικά αισιόδοξος άνθρωπος, τώρα πια δυσκολεύομαι πολύ να στηρίξω το οτιδήποτε με καλή ελπίδα, και όταν ακόμη το καταφέρνω, αυτό είναι αποτέλεσμα εγκεφαλικής επεξεργασίας περισσότερο, παρά αυθόρμητο και καρδιακό. Ως εκ τούτου, δυσκολεύομαι πολύ να βάλω νέους στόχους και νιώθω αρκετά αποπροσανατολισμένη. Έπειτα, έχω γίνει υπερβολικά ευαίσθητη και ευερέθιστη. Η παραμικρή αλλαγή προγράμματος, ή λίγη παραπάνω κούραση μπορεί να με αναστατώσει τόσο, σε σημείο που να αδειάζει το κεφάλι μου και να μην μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους επίσης δυσκολεύομαι πολύ. Αυτό είναι που μου στοιχίζει και πιο πολύ. Δυσκολεύομαι πια να επικοινωνήσω αυθόρμητα και απλά, ενώ μετά από μια διένεξη μου παίρνει ΠΟΛΥ χρόνο να ισορροπήσω ξανά. Γίνομαι πολύ επικριτική, λες και το μυαλό μου ψάχνει να βρει τα αρνητικά και εγώ με το ζόρι το τραβάω προς την άλλη κατεύθυνση. Αναρωτιόμουν μήπως φταίνε τα χάπια που έπαιρνα. Μήπως έχει διαταραχθεί η χημική ισορροπία του οργανισμού μου. Αυτό που λεει ο πνευματικός -και συμφωνώ απόλυτα- είναι ότι όλα αυτά είναι "παρακλάδια" εγωκεντρικότητας και εκφράζει τη βεβαιότητα ότι με την προσευχή και την προσωπική κοινωνία με τον Θεό σιγά-σιγά θα ξεπεραστούν. υτό που ήθελα να ρωτήσω είναι τί έχει ναπροτείνει η ψυχολογία σε τέτοιες περιπτώσεις, πώς μπορώ να αλλάξω και περαιτέρω τη στάση μου, ή πως μπορώ να βοηθηθώ να μάθω νέους τρόπους χειρισμού αυτης της κατάστασης, ώστε να... "βοηθήσω" όσο γίνεται αυτό το "σιγά-σιγά" να έρθει πιο
----------------------------------------
Νικήτα, όταν σε ακούω να μιλάς (ηχογραφημένη ομιλία) είναι σαν να ακούω τις σκέψεις μου. Ταυτίζονται όσα λες με αυτά που σκέφτομαι, ακόμη και οι λέξεις οι ίδιες όχι απλά τα νοήματα. Και είναι τόσο παρήγορο που κάποιος με καταλαβαίνει τόσο απόλυτα. Αυτό που εγώ δεν ξέρω είναι το μέλλον, αν μπορούσα να πιστέψω ότι όλο αυτό το βάσανο θα έχει ένα τέλος όπως λες και θα είμαι καλύτερα από πριν. Αυτό που καταλαβαίνω είναι τίποτα δεν θα γίνει μαγικά. Εγώ πρέπει να αλλάξω και δεν είμαι σίγουρη ότι ξέρω τον τρόπο και αν τον ξέρω αν οι συνθήκες της ζωής μου και ο χαρακτήρας μου θα μου το επιτρέψουν. Τι πρέπει να δεχθώ ότι τα όρια μου είναι πολύ πιο κάτω από εκεί που εγώ τα είχα βάλει σε όλη μου τη ζωή? Αυτό μου φαίνεται σαν να μην είμαι εγώ, σαν να πρέπει να λειτουργώ σαν άρρωστη. Και την πρώτη φορά που πέρασα αυτή την μαυρίλα, μόλις βρήκα τις δυνάμεις μου τις εξάντλησα και πάλι. Πως να εκπαιδευτώ σε έναν άλλο τρόπο ζωής, απο μικρό παιδί ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Δεν ξέρω να σταματάω. Και επίσης έχω ξεχάσει να απολαμβάνω, έχω μάθει να παίρνω ικανοποίηση μόνο δίνοντας. Δεν γνωρίζω τα δικαιώματα μου σαν άνθρωπος, έχω τύψεις αν πάρω χρόνο για τον εαυτό μου γιατί αισθάνομαι ότι τον στερώ από τους αγαπημένους μου. Και τώρα που έχω τα χάλια μου τους άλλους σκέφτομαι. Διεκδικώ την αγάπη τους, δίνοντας. Ισως δεν πιστεύω ότι την αξίζω αν δεν τους δώσω. Έχω μεγάλη συναίσθηση των υποχρεώσεών μου και μόνο προς εκπλήρωση υποχρεώσεων λειτουργούσα μέχρι σήμερα. Διεκδίκησα, αλλά δεν πήρα και σταμάτησα να διεκδικώ και άρχισα να πονάω. Ξέρεις όσα και αν έχω προσφέρει, ότι και αν έχω πετύχει δεν έχω ακούσει μια κουβέντα αναγνώρισης από τους δικούς μου. Από μικρό παιδί τα λόγια αναγνώρισης ήταν φειδωλά, να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα, στο γάμο μου ήταν επίσης φειδωλά. Στο περιβάλλον εργασίας πολεμήθηκα, δεν έγινα δεκτή από συναδέλφους, κάτι σαν ξένο σώμα, ένα κορίτσι από το πουθενά, από ένα χωριό, από μια φτωχή οικογένεια, βρέθηκε ανάμεσά τους δυναμικά και διεκδικούσε επάξια από την πίτα, κανείς δεν μου αναγνώρισε την αξία μου, τον κόπο μου. Ισως προσπαθώ κάθε φορά περισσότερο να δώσω ή να αποδείξω ότι αξίζω για να πάρω αυτή την αναγώριση. Δεν ξέρω που τελειώνουν τα δικά μου λάθη και που αρχίζουν τα λάθη των άλλων εις βάρος μου. Δεν ξέρω αν με βοηθάει το να το ξεκαθαρίσω αυτό. Πάντως αισθάνομαι αδικημένη. Και τώρα που είμαι έτσι δεν ξέρω αν έχουν καταλάβει, ο άντρας μου κυρίως τι έχει γίνει. Είχαμε μια σχέση αγάπης και πολέμου. Θα σου πω μια άλλη φορά, τώρα πρέπει να κλείσω.
giota73
--------------------------------------------------------------------------------
To "διεκδικώ την αγάπη τους δίνοντας" είναι μια τακτική που όντως φέρνει τελικά πόνο, διότι το δίνοντας από μόνο του φέρνει χαρά αλλά συνοδευόμενο με τα κρυφά κίνητρά μας, την κατά τα άλλά γενικώς αποδεκτή ανάγκη της ανταπόδοσης,μπορεί να γίνει πηγη μεγάλης δυστυχίας, όταν η προσδοκια μας αυτή δεν επαληθεύεται. Και τότε η μονη λύση είναι να αποδεκτεί κανείς την αδυναμία του να δίνει χωρίς να παίρνει μέχρι που η ειρήνη της καρδιάς του να του το επιτρέψει να το κάνει χωρίς λογισμούς. Αλλιώς δεν είναι αγάπη αυτο και δεν φέρνει χαρά αληθινή ούτε στους αποδέκτες της.
Γράφω αυτά και γιατί είναι κάτι που το έχω βιώσει αλλά και το βλέπω σε οικείο μου πρόσωπο. Θαρρώ πως προσωπικά μου πήρε δύο τρία χρόνια να το κοντρολάρω.
Αφού το έχεις διαγνώσει η ίδια, η προσπάθειά σου να βγεις απο αυτό σκοντάφτει κυρίως στους άλλους ή πάλι σε σένα
sunwing
--------------------------------------------------------------------------------
Sunwing γράφεις ότι αληθινή αγάπη είναι να δίνεις χωρίς να περιμένεις κάποια μορφή ανταπόδοσης. Όταν δίνεις χωρίς να περιμένεις κάτι ως αμοιβή ή αντάλλαγμα τότε αυτό το δόσιμο σε γεμίζει χαρά.
Στην περίπτωση όμως του άνθρώπου που βασανίζεται από υπερβολικά αισθήματα άγχους και θλίψης ισχύουν διαφορετικοί κανόνες.
Όπως δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη συμπεριφορά των υπο-ατομικών "σωματιδίων" με τους νόμους της κλασσικής φυσικής έτσι δεν μπορούμε να καταλάβουμε την συμπεριφορά του υπερ-ευαίσθητου (νευρωσικού) ανθρώπου με τις αρχές της κλασσικής, ποιμαντικής ερμηνευτικής.
Συνήθως ο πάσχων υπερ-ευαίσθητος (νευρωσικός) άνθρωπος δίνει πολύ περισσότερα από όσο αντέχει να δώσει και αυτή η προσφορά γίνεται σε βάρος της προσωπικής του ισορροπίας. Είναι δυνατόν να συνθλίβεται και να εξαντλείται δίνοντας από αυτό που δεν έχει με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να νοιώθει εσωτερικό μαρασμό και εξουθένωση.
Nikitas
----------------------------------------------------
Νικήτα, τι στην ευχή κάνουν οι γύρω από αυτόν; ...Τους είναι τόσο δύσκολο να διαγνώσουν την κατάσταση και να την προλάβουν πριν χειροτερέψει πολύ;
Συνήθως στους "γύρω" αρέσει να υπάρχει κάποιος που δίνει και σπανίως παίρνει! Κακά τα ψέματα, σε όλους μας αρέσει να "βολευόμαστε"! (Το να έχεις τη δύναμη και τη θέληση να αντισταθείς στο βόλεμα είναι πολύ καλό, αλλά ξεφεύγουμε..)
Επίσης, μια αγχώδης διαταραχή δεν φυτρώνει σε μια νύχτα... Αν δεν κάνω λάθος -Νικήτα διόρθωσέ με αν κάνω λάθος- μια αγχώδης διαταραχής χρειάζεται διάστημα άνω των έξι μηνών για να γίνει ιδιαίτερα έντονη. Αν λοιπόν η κλιμάκωση του άγχους είναι σταδιακή, τότε οι γύρω ίσως και να μην αντιληφθούν τι γίνεται... στο κάτω κάτω "καθένας για τον εαυτό του" έχουμε καταντήσει!
Το θέμα είναι πάντως τι κάνουν οι "γύρω" στη συνέχεια και πώς θα βοηθήσουν... Στη συγκεκριμένη περίπτωση η Γιώτα είναι πολύ τυχερή, γιατί όπως φαίνεται έχει ένα σύζυγο που την καταλαβαίνει και της παραστέκεται... Φαντάζεστε τι θα γινόταν, αν αντί να πάει να την πάρει από τη δουλειά, της έλεγε "άντε πλύνε κανένα πιατάκι!"???
sunwing
--------------------------------------------------------------------------------
Δεν αντέχω άλλο να προσπαθώ και να με νικάει. Χθες και σήμερα δεν πήγα στο γραφείο, δεν ήθελα να μπω πάλι στην ίδια ταλαιπωρία. Αλλά και στο σπίτι δεν μπορώ να ησυχάσω. Αγχώνομαι, νιώθω την παραίτηση και νευριάζω. Και στο σπίτι τι κάνω, σκέφτομαι ακόμη περισσότερο. Χθες πήγα και σε ορθοπεδικό, μου είπε ότι όλα τ σωματικά μου μπορεί να οφείλονται σε κοίλες στον αυχένα. Εγώ δεν μπορώ άλλο όμως. Σηκώθηκα τώρα από το κρεβάτι και πονάει όλο μου το σώμα. Τρέμουν χέρια και πόδια, μια τρεμούλα σαν να μην εχω καλό έλεγχο των άκρων. Δεν αντέχω άλλο. Θέλω να δουλέψω, να ζήσω, να μην σκέφτομαι άλλο. Που θα βρω υπομονή. Πόσες μέρες θα λείπω από τη δουλειά. Δυστυχώς περιμένω ότι όλες οι επόμενες μέρες θα είναι σαν τη σημερινή. Κάνω ότι μπορώ. Το στομάχι μου κάθε πρωί αναγούλες. Δεν τρώω καλά, σχεδόν ελάχιστα. Δεν έχω δυνάμεις. Θέλω να τσιρίξω, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ. Έχω αγχωθεί πολύ από την ίδια την κατάσταση. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ
giota73
--------------------------------------------------------------------------------
Γιώτα σε καταλαβαίνω γιατί σε διάφορες φάσεις της ζωής μου το πρόβλημα επανέρχεται.
Οσο ψάχνω τι με βοηθάει στο να νιώθω καλύτερα, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: προσπαθώ να μην αναλύω το πρόβλημα και να μην το γιγαντώνω στο μυαλό μου. Επίσης κάνω παρέα με απλούς ανθρώπους που δεν "ψάχνονται" πολύ. Τελικά αυτοί που μένουν στην επιφάνεια είναι και οι πιο ευτυχισμένοι. Δεν ταλαιπωρώ την ψυχή μου πλέον.. Χαίρομαι τους ανθρώπους που ασχολούνται με πράγματα που άλλοτε έβρισκα βλακείες: το ποδόσφαιρο, την εμφάνισή τους.. γιατί να πρέπει να υπάρχει νόημα σε όλα?? πάω βόλτα και δεν περιμένω να είμαι χαρούμενη με κάτι,απλά χαίρομαι τη βόλτα. χωρίς λόγο. βλέπω τους αγώνες του ολυμπιακού. τρέχω στα κομμωτήρια. Ακούω χιπ-χοπ. Ακόμα και καψουροτράγουδα. δεν κατακρίνω τις λεγόμενες ξανθιές γλάστρες(παλιά τις έλεγα "ξανθόψειρες"). προσπαθώ απο όλους να μαθαίνω κάτι. και δεν ψάχνω νόημα σε τίποτε. πολλές φορές η ουσία βρίσκεται στην επιφάνεια! πολλές φορές λες πιο πολλά χωρίς να λες τίποτε.
Δεν θα σου πω οτι δεν υπάρχουν νύχτες που κλαίω σαν μωρό. δεν θα σου πω οτι η αυτοεκτίμησή μου είναι στα καλύτερά της επίπεδα. Ούτε οτι δεν παθαίνω ποτέ κρίσεις πανικού. Αλλά το παλεύω.. Αν παραιτηθώ, δεν θα μπορέσει κανείς ψυχολόγος να με βοηθήσει. ούτε ψυχίατρος. ούτε ψυχοφάρμακα. Ο,τι θες είμαι εδώ.
εκκεντρική
--------------------------------------------------------------------------------
Πέρασα και χειρότερα Σαββατοκύριακα από αυτό. Δεν νιώθω πολύ κακά αλλά έκανα πολλά πράγματα. Βγήκα για ψώνια, πόσο καιρό ήθελα να το κάνω και ένιωθα το σώμα μου να μην ακολουθεί. Ασχολήθηκα με το σπίτι μου, μαγείρεψα, έκανα κίκ και κουλουράκια. Πήγα στο χωριό. Είναι πολλά σε σχέση με το τίποτα, με το να είμαι όλη μλερα στο κρεβάτι. Ολη τη μλερα όμως και να νιώθω κουρέλι. Είμαι χαρούμενη. Χαίρομαι. Ναι δεν βρήκα το θάρρος για κάτι περισσότερο. Ναι σκέφτομαι και σήμερα πως θα είναι η μέρα μου, αν θα τα καταφέρω μέχρι το βράδυ να μην λυγίψω, αν θα είμι καλούτσικα ώστε να λειτουργήσω. Αν ήμουν καλά θα κανόνιζα να φάμε έξω με παρέα, αλλά ελπίζω αυτό να γίνει σύντομα. Θέλω να κερδίσω τη ζωή μου βήμα βήμα, έχω την υπομονή γι' αυτό, αρκεί να κ΄λανω κάθε μέρα μικρά βήματα. Σκέφτομαι το αύριο, θα πάω στη δουλειά. Ελπίζω να είμαι καλά να τα βγάλω πέρα. Την παρασκευή ήμουν αρκετά καλά στο γραφείο, μιλούσα, γελούσα κινήθηκα. Ναι κινήθηκα, για΄τι όλες τις άλλες μέρες δεν ένιωθα ικανή ούτε στην τουαλέτα να πάω. Θέλω να πιστέψω ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
giota73
-------------------------------------------------------------------------------
Γιώτα σε παρακολουθούμε στα γραφόμενα και στα συναισθήματα σου.
Ακόμη κι όταν δεν απαντάμε σε αυτά,να ξέρεις πως σε σκεφτόμαστε ....
Μια χαρά τα καταφέρνεις...δεν είναι ανάγκη να είσαι πολύ απαιτητική από τον εαυτό σου...
κάνε ένα βήμα κάθε φορά και απόλαυσε το μικρό ή μεγαλύτερο κατόρθωμα σου...
καλή κυριακή...καλή δύναμη!
yannis-ayannis
--------------------------------------------------------------------------------
Αγαπητή Γιώτα, διαβασα τις σκέψεις σου από την αρχή και μπορώ να πω ότι με αγγιξαν αρκετά... Η τελευταία φορά που έγραψες με έκανε να πιστεύω ότι όπως λες κι εσυ, ναι, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση!! Αφού βρήκες τη δυναμη να κάνεις το πρώτο βήμα, θα κάνεις και το δευτερο!! Σιγά σιγά χωρίς πίεση... Μα μόνο που θα δεις το παιδί σου να σου γελάει και να γεύεται το νοστιμο φαί που έφτιαξες, μόνο που θα ακούσεις τον άντρα σου να σε θαυμάζει για τα καινούρια ρούχα που αγόρασες, θα δεις ότι αξίζει να προσπαθείς!! Σκέψου ότι όλοι οι δικοί σου ανθρωποι μπορούν να γίνουν ευτυχισμένοι μόνο με ένα αληθινό χαμόγελο σου! Και μαζί με αυτούς είσαι ευτυχισμένη και δυνατή κι εσύ! Μην το βάλεις κάτω, νομίζω πως οι καλύτερες μέρες έρχονται!!
life
--------------------------------------------------------------------------------
Ειλικρινά σας θεωρώ τους καλύτερους φίλους.Ανθρώπους δικούς μου που με νοιάζονται. Και ξέρετε, υπάρχουν ίσως άνθρωποι γύρω μου που αν ήξεραν το πρόβλημα μου θα με νοιαζόταν όπως εσείς, αλλά έτσι είμαστε περίπου όλοι, δείχνουμε στους άλλους μια εικόνα άτρωτη και δεν ανοιγόμαστε, δεν φερόμαστε σαν άνθρωποι με ανάγκες, ευαίσθητα σημεία, προβλήματα. Τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω. Αισθάνομαι ότι θα γίνω κουραστική και καθόλου ευχάριστη. Ειδικά με τα τελευταία προβλήματα μου δεν θέλω κανείς να ξέρει το πρόβλημα μου. Και βλέπω κάθε μέρα τόσο κόσμο στο χώρο της δουλειάς. Οι κουβέντες μου είναι μετρημένες, δεν έχω και πολύ κουράγιο άλλωστε για περισσότερα, αλλά και τι να πω. Ακόμη και το να μιλάω μου είναι δύσκολο, θαρρείς χάνω ενέργεια. Τι να σας πω ακόμη προσπαθώ, αλλά έχω ενα άλλο θάρρος. Κάπου μέσα μου έχω την πίστη ότι θα τελειώσει. Πόσο θέλω να ζήσω, να παρω τη ζωή μου στα χέρια μου, να είμαι αυτόνομη. Οπου πάω πάω με τον άντρα μου, δεν οδηγώ για΄τι έχω αυτές τις ζάλες. Ασε που με αγχωνει πολύ η οδήγηση. Κάποτε οδηγούσα σαν φορτηγατζής, δεν καταλάβαινα τίποτα. Τι να πω η ζωη ζωή να έχουμε, έχει γυρίσματα καλά και κακά . Ας πούμε ότι σε εμένα είναι καιρό να έρθουν τα καλά. Σας φιλώ και σας στέλνω την αγάπη μου. Τα λέμε
giota73
--------------------------------------------------------------------------------
Η ροή των πραγμάτων φροντίζει να μας φτάνει όλους στα άκρα. Συχνά και εγώ φοβάμαι πως θα κλατάρω από την πολλή πίεση και θα τα παίξω τελείως. Γνωρίζω πως δεν θα συμβεί έτσι αλλά ο φρίκη γεννά μέσα μου το φόβο.
Πάνω -κάτω βράζουμε στο ίδιο καζάνι όλοι. Είμαστε "αδελφοί εν τη καμίνω". Δεν θα θέλαμε να συμβαίνει πάνω μας η οδύνη αλλά συμβαίνει.
Όταν μπορούμε αντλούμε από την οδύνη ταπείνωση. Όταν δεν μπορούμε βυθιζόμαστε στην απογοήτευση.
Δόξα τω Θεώ!
Nikitas
--------------------------------------------------------------------------------
Καλημέρα σας. Είναι πρωί Σαββάτου. Σηκώθηκα αργούτσικα. Είμαι μόνη στο σπίτι. Προσπάθησα να κάνω καμμιά δουλειά στο σπίτι, αλλά το σώμα μου αντιδρά. Είμαι αρκετά καλύτερα τις τελευταίες μέρες σε σχέση με αυτό που ήμουν πριν αλλά και πάλι δεν έχω ανακτήσει τον παλιό μου εαυτό. Με λίγες φυσιοθεραπείες άρχισα να αισθάνομαι κάπως καλύτερα. Και λέω είναι τελικά οργανικό ή ψυχολογικό. Το ψυχολογικό φέρνει το οργανικό ή το αντίστροφο. Σήμερα δεν ξύπνησα τόσο καλά. Δεν είμαι καλά. Το στομάχι μου έχει κάπως βελτιωθεί, τρώω με προσοχή και δεν εχω τις αναγούλες που είχα και με τσάκιζαν. Αλλά κατά τα λοιπά έχω διάφορα . Εχω μια ζάλη όταν κινούμαι, όταν γυρίζω το κεφάλι, ναι συμπτώματα αυχενικού. Αλλά και άλλοι έχουν αυχενικό και ζουν, δεν κάθονται σαν και μένα μέσα στο σπίτι. Οταν μιλάω νιώθω χειρότερα, θαρρείς η φωνή ταράζει το κεφάλι μου. Αυριο έχουμε μια βάπτιση και δεν με βλέπω να πηγαίνω. Αν ένιωθα καλά το σώμα μου θα ήθελα να είμαι συνέχεια έξω. Κάνω τα απολύτως απαραίτητα. Δουλειά, κιθάρα μια φορά την εβδομάδα, σπίτι και επίσκεψη μόνο στους γονείς. Πήγα και στην αγορά και αυτή την εβδομάδα. Κάτι κάνω. Από το τίποτα. Αλλά σήμερα σηκώθηκα χειρότερα από άλλες μερες . Ισως φταίει ότι κοιμήθηκα παραπάνω, χρειάζομαι κίνηση. Αυτά σαν ένα ημερολόγιο για να τα ακούσω και εγώ, Σας ευχαριστώ που με ακούτε.
Giota73
--------------------------------------------------------------------------------
Παράθεση, Giota73 :
Και λέω είναι τελικά οργανικό ή ψυχολογικό. Το ψυχολογικό φέρνει το οργανικό ή το αντίστροφο;
Γιώτα είναι αμφίδρομη αλληλεπίδραση ... το ένα επηρεάζει το άλλο ... είναι σχέση με feedback.
Μάθε να υποφέρεις ψύχραιμα και η οδύνη θα απονευρωθεί.
Nikitas
--------------------------------------------------------------------------------
Καλησπερα,
Ειναι η πρωτη φορα που γραφω εδω και ελπιζω να βρω καποιες απαντησεις στα ερωτηματα μου.
Ειμαι 25 χρονων, και εδω και αρκετο διαστημα εχω παρατηρησει μια δραματικη αλλαγη στη συμπεριφορα μου. Για να μη μακρυγορω, μετα απο αρκετο ψαξιμο στο διαδυκτιο κατεληξα στο οτι αυτο που με βασανιζει ειναι πιθανοτατα διαταραχη αγχους...Συμφωνα με οσα αρθρα εχω διαβασει παρουσιαζω ολα τα σχετικα συμπτωματα.
Εδω και καποιο διαστημα λοιπον δεν αναγνωριζω τον εαυτο μου.Δεν μπορω να καταλαβω πως μπορει να μου συμβαινει κατι τετοιο και πανω απ ολα γιατι???
Δεν ευχαριστιεμαι σχεδον τιποτα πλεον,ζω μεσα σε ενα μονιμο αγχος για τα παντα,πραγμα που εχει αντικτυπο στην καθημερινη μου ζωη και στις διαπροσωπικες μου σχεσεις.Και φοβαμαι πως θα αρχισει να επηρεαζει και την υγεια μου πραγμα το οποιο θα ειναι οτι χειροτερο..
Πρεπει να επισκεφθω καποιο ψυχολογο?Και αν ναι, με ποιο κριτηριο να τον διαλεξω και που?Υπαρχει θεραπεια για τη διαταραχη αγχους η θα με βασανιζει για παντα?
fade
--------------------------------------------------------------------------------
Φίλε/η fade,
Τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά, όπως φαίνονται τώρα! Να σου πω τι συνέβη σε μένα...
Από ότι κατάλαβα αυτό που σε φοβίζει περισσότερο είναι το "μήπως πάθεις κάτι", έτσι δεν είναι. Να υποθέσω ότι φοβάσαι και ένα επικείμενο "έμφραγμα ή εγκεφαλικό"??
Δεν είμαι ειδικός επιστήμων, απλά παθών, αλλά τα συμπτώματά σου δείχνουν μια αγχώδη διαταραχή. Όταν μου είχε πρωτοσυμβεί, καθόμουν σπίτι και περίμενα το χάρο Αφού τελικά δεν πέθανα πήγα στο γιατρό (παθολόγο), ο οποίος μου είπε τελικά: Δεν έχεις τίποτα σωματικό, αλλά κάνε καμια εξέταση για να βεβαιωθούμε... Αφού έκανα τις κλασικές απλές εξετάσεις (αίματος κτλ), όντως δεν είχα τίποτα. Αλλά αν σου μπει η ιδέα... Τελικά ο γιατρός μου συνέστησε να πάω να δω έναν ψυχίατρο !!!!
Εκεί είναι που "τρελαίνεσαι"... Αρχίζεις να λές "πάει το έχασα", "τρελάθηκα" και άλλες χαρούμενες σκέψεις! Για να μην τα πολυλογώ, με τα χίλια ζόρια -και αφού δεν είχα τίποτα να χάσω, γιατί όλα ήταν μάταια- πήγα με τους γονείς μου και στον ψυχίατρο... Μετά από μια μικρή κουβεντούλα, και αφού μου περιέγραψε ΟΛΑ όσα ένοιωθα, μου έδωσε κάτι αντικαταθλιπτικά!
Εκεί ήταν που πήγα να φύγω.. "Ο ψυχίατρος μου έδωσε χάπια? Τελείωσε! Τρελάθηκα!"
Η πραγματικότητα ήταν ωστόσο τελείως διαφορετική...
Όπως είπε και η ψυχίατρος "παίρνοντας τα χάπια δεν θα δεις διαφορά καμία... χρειάζονται 15 μέρες μέχρι να δράσουν". και πράγματι σε 15 μέρες περίπου (ίσως και λιγότερο), άρχισε να σκάει το πρώτο χαμόγελο! Από εκεί και μετά η βελτίωση η ραγδαία!!! Για να μην τα πολυλογώ η όλη φάση (από την πρώτη κρίση πανικού, μέχρι τη μέρα που πήγα πάλι για δουλειά χαρούμενος) ήταν γύρω στους 2 μήνες. Στη συνέχεια ακολούθησε μια περίοδος που έπαιρνα αντικαταθλιπτικά για προληπτικούς λόγους και στο τέλος τα σταμάτησα (υπόδειξη του γιατρού).
Κλείνοντας θα σου συνέστηνα να πας και εσύ για αρχή στον παθολόγο που πας συνήθως και από εκεί και μετά μπορεί να σε καθοδηγήσει αυτός! Να ξέρεις ότι δεν είσαι ο/η μόνος/η που βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση. Και η θεραπεία δεν θα σε οδηγήσει απλά σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, αλλά θα γίνεις όπως και πριν!! Απλά τώρα είσαι σε μια φάση που όλα είναι μαύρα γύρω σου....
Ξαναλέω όμως, πήγαινε στο γιατρό. Το γοργόν και χάριν έχει!
user10
--------------------------------------------------------------------------------
fade, αν είσαι και εσύ μία από μας, αν νιώθεις άρρωστη πάνε στο γιατρό. Αυτή η αρρώστια, τουλάχιστον όπως τη ζω η εγώ, θέλει άμεση αντιμετώπιση με ιατρική βοήθεια. Δεν μπορεί κανεις μόνο του να την αντιμετωπίσει και οσο της αφήνεις περιθώρια αυτή γίνεται χειρότερη. Οσο πιο γρήγορα την αντιμετωπίσεις, τόσο πιο γρήγορα και εύκολα θα βγεις από αυτή την κατάσταση. Φοβάσαι και είναι λογικό, ανθρώπινο. Η αρρώστια αυτή τρομάζει και του πιο δυνατούς. Είναι το άγνωστο, από που ήρθε, τι είναι, πως θα φύγει, θα γίνω όπως παλιά. Οι απαντήσεις θα έρθουν με την βοήθεια των γιατρών και πιστεύω και η λύση. Μη φοβάσαι όμως να παραδεχθείς την αρρώστια, μόνο τότε θα κάνεις βήματα να την αντιμετωπίσεις. Η ζωή έχει δυσκολίες κι προβλήματα τι να κάνουμε. Ζήτα βοήθεια από όπου μπορείς να πάρεις. Μην μένει μονη με το πρόβλημα. Τα λέμε. Ολα θα πάνε καλά.
--------------------------------------------------------------------------------
fade, δεν είμαι ειδικός, απλά παθούσα. Διάλεξε έναν γιατρό που να σου πάει. Φυσιογνωμικά, επικοινωνιακά να σου πάει, θα νιώθεις τότε καλά να μιλάς για σένα, για τα προβλήματά σου, θα είναι σαν ένας φίλος στον οποίο μπορείς να πεις τα πάντα, χωρίς να ντρέπεσαι, θα νιώσεις ελεύθερη. Τώρα σε βάθος χρόνου τα αποτελέσματα της ψυχοθεραπείας περιμένω και εγώ να τα δω.
--------------------------------------------------------------------------------
O/H FADE ΕΓΡΑΨΕ:
Δεν μπορω να καταλαβω πως μπορει να μου συμβαινει κατι τετοιο και πανω απ ολα γιατι???
ΚΑΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ. ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΚΑΤΙ, ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ-ΠΑΡΑΠΟΝΟ. ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΘΕΣ ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ... ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΕΦΤΙΑΞΕ ΟΛΑ ΜΕ ΤΟΣΗ ΣΟΦΙΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΣΕ ΚΑΤΙ
KONSTANTINOS
--------------------------------------------------------------------------------
Διάβασα στο "διάφορα θέματα" την φράση του μοναχού Παϊσιου" ότι όσα δεν γνώρίσε από τον ασκητισμό τα γνώρισε μέσα από την αρρώστια" όπου ακολουθεί και ενα συγκλονιστικό ποίημα του Νικήτα. Ολα αυτά για μένα είναι μια αποκάλυψη. Ναι. Μέσα από τη αρρώστεια απκαλύπτεται η αδυναμία του ανθρώπου και η μεγαλοσύνη του Θεού. Πόσο εύκολα ξεχνάμε τα όρια μας. Οσο ήμουν υγιής και δυνατή παρασυρόμουν από την καθημερινότητα, σκεφτόμουν ελάχιστα εσωτερικά και ο Θεός ήταν για μενα η πίστη μου, αυτή που από παιδί έμαθα να έχωα, ας πούμε μηχανικά. Ενιωθα ότι είχα το θεό με το μέρος μου, αρωγό μου κι ότι πέτυχα στη ζωή μου μέσα μου τα έβλεπα και τα βλέπω σαν αποτέλεσμα της θείας πρόνοιας και πάνω από όλα τον ευχαριστούσα για την ευλογία του να γίνω μητέρα. Η πίστη μου ναι ήταν μέρος της ζωής μου, αλλά ποτε δεν ενιωσα τόσοκοντά στο Θεό όσο τώρα που αρρώστησα. Ναι, οι προσευχές μου ποτέ δεν ήταν τόσο άμεσες, ίσως ήταν τυπικές, γρήγορες, διεκπαιρεωτικές. Ομως τώρα είδα τα όρια μου, πόσο εύθραυστη είναι η ισορροπία στη ζωή μου και πόσο αδύναμη είμαι τώρα, ναι τώρα νιώθω τον πόνο, πόνο που μονο η βαθιά πίστη μπορεί να απαλύνει. Αν, αν δεν υπήρχε η πίστη ήμουν χαμένη. οι προσευχές μου είναι κραυγές, όταν ήμουν μόνη έκλαιγα και παρακαλούσα δυνατά, με φωνή, ήταν μια επικοινωνία κανονική, όχι νοερή, ναι μια αγκαλιά στην απελπισία μου, μια δύναμη που κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει μόνο η πίστη ότι οΘεός με ακούει, ότι θα με λυπηθεί, ναι αποζητώ τον οίκτο του Θεού τόσο όσο αντίθετα δεν θέλω και δεν δέχομαι από κανένα ανθρωπο, ελπίζω στην αγάπη του και την πρόνοια του να μου χαρίσει τον εαυτό μου που έχω χάσει. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει ελπίδα για μένα, μόνο εκεί, νιώθω παιδί του όσο ποτέ άλλοτε, θέλω να με ακούσει όσο ποτέ άλλοτε, κλαίω, σπαράζω, προσεύχομαι. Και νιώθω καλά που ανακαλύπτω αυτή την πίστη, που ανακαλύπτω τα όρια μου, που ανακαλύπτω τον θεό, ναι νιώθω ότι υπήρξα λάθος, μακριά από την πίστη μου, όσο και αν ένιωθα κοντά, αισθάνομαι ότι είμαι στην αρχή μιας μεγάλης αποκάλυψης από την οποία μόνο μια ιδέα εχω πάρει και θέλω να ζήσω αυτή την αποκάλυψη, θέλω να προχωρήσω, να ανακαλύψω περισσότερα, δεν ξέρω τον δρόμο αλλά νιώθω ότι θα τον βρω. Θαρρείς και όλα αυτά πραγματικά συμβαίνουν για να βρω αυτό τον δρόμο. Νιώθω μέσα μου μια χαρά, ναι έζησα στην κόλαση, είμαι λίγο έξω από αυτή και χαίρομαι, χαίρομαι αισθάνομαι τη δύναμη του Θεού και αυτό για μένα είναι πρωτόγνωρο και υπέροχο.
giota73
--------------------------------------------------------------------------------
Πραγματικά Γιώτα περιγράφεις πολύ καλά αυτό που νοιώθουμε (όλοι πιστεύω) την ώρα του πόνου και της ανάγκης!!!
Όταν γίνουμε -ή όταν καταλάβουμε ότι είμαστε- τόσο ευαίσθητοι και ευθραυστοι, μόνο τότε έχουμε το θάρρος να ταπεινώσουμε τον εαυτό μας και να δεχτούμε το Θεό στην καρδιά και τη ζωή μας! Θυμάστε την παραβολή με το τραπέζι του πλουσίου; Όσοι ήταν ευχαριστημένοι από τη ζωή τους, "σνομπάρισαν" το δείπνο! Άλλος παντρεύτηκε, άλλος αγόρασε χωράφια.... Μόνο όσοι ένοιωθαν ανίσχυροι πραγματικά εκτίμησαν την πρόσκληση, την τιμή που τους έγινε!
Αυτό συμβαίνει με όλους μας... Μόνο όταν πονέσουμε, μπορούμε να διακρίνουμε το μεγαλείο του Θεού! Όχι ότι σε άλλη περίπτωση δεν μπορούμε, απλά δε θέλουμε.. Γιατί είμαστε βολεμένοι με τη ζωούλα μας και δε θέλουμε τίποτα να μας βγάλει από τη ζεστή πολυθρόνα μας! Λες και τα σπίτια, τα λεφτά, τα αυτοκίνητα θα τα έχουμε για πάντα... Αντίθετα, όταν πάμε για καφέ και δούμε το χάρο στη διπλανή καρέκλα, μόνο τότε βλέπουμε τη ματαιότητα του υλικού μας κόσμου και αρχίζουμε να εκτιμάμε την ομορφιά στα απλά πράγματα... Προσωπικά απολαμβάνω περισσότερο μια βόλτα στη βροχή, την αίσθηση της σταγόνας πάνω στο πρόσωπό μου, παρά μια δεξίωση με πολλούς υπηρέτες που να με ταΐζουν στο στόμα...
Διάβασα εδώ ένα κείμενο του Νικήτα http://psyche.gr/phpBB2/viewtopic.php?t=20
σχετικά με τη Θεία Χάρη!!! Πραγματικά, φαντάζεστε για τι βαθμό τελειότητας μιλάμε; Να κάνεις το θέλημα του Θεού χωρίς να υπηρετείς! Να μη φοβάσαι την κόλαση, αλλά ούτε να επιθυμείς τον Παράδεισο! Να κάνεις το θέλημα του Θεού, όχι για να αποφύγεις την τιμωρία αλλά ούτε και για την επιβράβευση, απλά γιατί αυτό είναι το σωστό! Για να γίνεις ίδιος με το Θεό!
Αλλά κάτι τέτοιο δεν γίνεται δυστυχώς από την πολυθρόνα του ζεστού σαλονιού μπροστά στο τζάκι τρώγοντας καπνιστό σολομό! Απαιτείται αγώνας, αγώνας προσωπικός. Απαιτείται να ανέβει ο καθένας μας το δικό του Γολγοθά κουβαλώντας το δικό του σταυρό! Ένας δρόμος δύσκολος, αλλά με συμπαραστάτη τον ίδιο το Θεό! Πιστεύω ακράδαντα πως ο Μεγαλοδύναμος έχει προνοήσει και ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει στη ζωή του το βάρος που αντέχει, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο! Και αν καμιά φορά μας φαίνεται ασήκωτο, δεν πειράζει! Στο κάτω-κάτω και ο ίδιος ο Χριστός λύγισε υπό το βάρος του Σταυρού Του! Όμως δεν τα παράτησε... Ενώ θα μπορούσε με σκέψη να μας ξαποστείλει όλους, συνέχισε και θυσιάστηκε για μας... Και αυτή είναι η επιλογή που πρέπει να κάνουμε όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας: να τα παρατήσουμε και γίνουμε έρμαιο των παθών μας ή να σφίξουμε τα δόντια και να προχωρήσουμε! Στη θεωρία, όλοι λέμε το δεύτερο, αλλά στην πράξη, όταν δηλαδή μας βρει η συμφορά, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα! Εγώ στη ζωή μου εφαρμόζω έναν κανόνα που άκουσα κάποτε: Πάντα υπάρχουν δυο επιλογές, η εύκολη και η σωστή! Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά ελπίζω ότι κάθε φορά που θα πέφτω, θα υπάρχει το χέρι του Θεού να με σηκώνει!
Κάποτε είχα ακούσει μια φράση μοναχών του Αγίου Όρους: Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δε θα πεθάνεις όταν πεθάνεις!
Ομολογώ ότι τότε το είχα θεωρήσει μια ανόητη ψευτοσοφία, αλλά όσο περνούν τα χρόνια και βιώνω καταστάσεις (ευχάριστες ή δυσάρεστες), τόσο βλέπω πιο καθαρά ότι αν θάψουμε τα πάθη μας και ξαναγεννηθούμε μέσα από το Χριστό, τότε ο Θάνατος δεν είναι πλέον απειλή, αλλά υπόσχεση. Ο Θεός μας αγάπησε τόσο που θυσίασε τον Υιό Του για μας. Δεν μπορεί λοιπόν να μας προόρισε για να ζήσουμε σ' αυτόν τον μάταιο κόσμο... Ίσως αυτή η σύντομη ζωή να είναι απλώς μια προετοιμασία για την αιώνια ζωή. Αφού λοιπόν δεν προοριζόμασταν για να ζήσουμε σ' αυτόν τον κόσμο, τότε ίσως ο θάνατος να είναι απλά το μέσον που μας πάει... σπίτι!
Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να πιστεύουμε στο Θεό και να ελπίζουμε ότι όλες οι δοκιμασίες θα μας έχουν κάνει ικανούς και άξιους να μας δεχτεί ο Θεός σε ένα νέο κόσμο που ούτε μπορούμε φανταστούμε!
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΑΛΕΞΗ
--------------------------------------------------------------------------------
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ! ΠΡΩΤΑ ΑΠ' ΟΛΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΕΤΕ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗΝΕΣ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ.... USER10, ΟΤΑΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΓΙΑ "ΕΜΦΡΑΓΜΑ & ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ" ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ... Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΠΙΟ ΛΟΓΟ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ... ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΕΙΣ ΚΙ ΕΓΩ ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΕΙΜΑΙ.... ΟΜΩΣ Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΧΕΙ... ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΤΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΓΧΕΙΡΙΣΗ. ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΜΠΩ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ, ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΙΝ, ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΡΟΥΝ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ...!! ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΚΚΡΕΜΕΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ 3-4 ΜΕΡΕΣ.... ΣΕ 20 ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ, ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΟΝΤΕΥΩ ΝΑ ΤΡΕΛΑΘΩ! ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΡΑΦΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΡΕΜΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΣΟ!!!!!!! ΕΧΩ ΤΡΕΛΑΝΕΙ ΤΗ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ, ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ, ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ, ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΣ "ΒΛΑΚΕΙΕΣ" ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΛΕΩ ΚΑΤΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ... ΟΛΟ ΨΑΧΝΟΜΑΙ, ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΙΑΝΩ "ΟΓΚΑΚΙ" ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ, ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΜΟΥΔΙΑΖΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ, ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΟΝΑΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ... ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ?? ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΩΝ ΓΥΡΩ ΜΟΥ... ΑΛΛΑ Η ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ ΤΟ ΞΕΡΕΙ... ΕΧΩ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΔΙΩΞΩ ΤΙΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΠΑΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΘΕΤΙΚΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΞΑΝΑΡΙΞΕΙ, ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΕ ΤΙΜΩΡΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ (ΠΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΣΠΑΝΙΑ ΕΧΩ)...ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΛΙ ΞΑΝΑΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΑ ΙΔΙΑ... ΜΑΥΡΗ ΨΥΧΗ, ΜΑΥΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΔΥΣΠΟΙΑ, ΤΑΧΥΚΑΡΔΙΑ, ΖΑΛΑΔΑ..... ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΘΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ... "ΑΝ ΚΑΝΩ" ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΕΤΑ.... ΤΟ ΕΧΩ ΡΙΞΕΙ ΣΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.. ΜΕ ΒΟΗΘΑΕΙ ΑΡΚΕΤΑ... ΤΩΡΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΩΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ... ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΒΟΗΘΑΕΙ... ΘΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΩ, ΤΟ ΞΕΡΩ, ΕΙΜΑΙ ΔΥΝΑΤΗ... ΚΑΙ ΑΝ ΟΧΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ, ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΝΟΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ.. ΕΛΠΙΖΩ...
ELINA
--------------------------------------------------------------------------------
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΙΚΗΤΑ, ΑΠΟ ΧΘΕΣ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΝΙΩΘΩ ΗΔΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ... ΑΥΤΗ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ GROUP THERAPY ΤΕΛΙΚΑ... Η ΑΝΩΝΥΜΙΑ ΑΠΛΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ ΙΣΩΣ.... ΑΡΧΙΚΑ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΕΧΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΤΩΡΑ ΒΛΕΠΩ ΤΕΛΙΚΑ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΒΕΒΑΙΑ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΗ.... ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ "ΛΟΥΚΙ" ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ... ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΕΧΩ ΔΙΑΚΥΜΑΝΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ, ΟΜΩΣ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ... ΒΟΗΘΑΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ... ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ....
ELINA
--------------------------------------------------------------------------------
Νόμιζες ότι είσαι η μόνη;;;; ΧΑΧΑΧΑ! Καλό...
Πέρα από την πλάκα, μια εγχείρηση -όσο συνηθισμένη και απλή και αν είναι- είναι πολύ φυσιολογικό να σε αγχώνει.. Πιστεύω πως αυτό είναι που σε έχει κάνει να νοιώθεις τόσο άσχημα, και μόλις κάνεις την εγχείρησή σου και αναρρώσεις, θα είναι όλα όπως πριν... Αν είχες κάτι, με τόσες προεγχειρητικές εξετάσεις θα το είχαν βρει! Εξάλλου τα συμπτώματα που λες ότι αισθάνεσαι (δύσπνοιες, ταχυκαρδίες, απελπισία κτλ κτλ) είναι... "κλασικά"!
Πάντως εγώ δεν ξέρω κανένα που να κάνει εγχείρηση και να χαμογελάει... Εδώ μια ακίδα μας μπαίνει στο δάχτυλο και πέφτουμε να πεθάνουμε...
Προσπάθησε να ηρεμήσεις λίγο και όλα θα πάνε καλα!
user10
--------------------------------------------------------------------------------
Γενικώς όλοι κάτι φοβόμαστε... νομίζω ότι το κοινό σε όλες τις φοβίες είναι ο θάνατος! Δε φοβόμαστε ότι θα πάθουμε κάτι και θα υποφέρουμε, φοβόμαστε ότι θα πεθάνουμε!!!
Σε κάποιο site είχα δει τη συμβουλή κάποιου ειδικού που έλεγε "αν αυτό που σε φοβίζει είναι ο θάνατος, προσπάθησε να συμφιλιωθείς με την ιδέα".
Κατά πόσο είναι αυτό εφικτό δεν ξέρω, αλλά το να πας μέχρι την Εκκλησία και να εξομολογηθείς, είναι μεγάλη ανακούφιση. Σκέφτεσαι ότι "τώρα και να πεθάνω, έχω περισσότερα... κουπόνια για τον παράδεισο!"
Πέρα από την πλάκα, το θέμα είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι και να αγκαλιάσουμε τους φόβους μας, όχι να τους απωθήσουμε. Το μονοπάτι είναι δύσκολο, αλλά το να καθόμαστε φυλακισμένοι στους φόβους μας είναι καλύτερο μήπως; Στο κάτω κάτω... θάνατος είναι μόνο η αρχή!
Και μέσα σε όλη την προσπάθεια και τον αγώνα, ας λέμε και κανένα "Κύριε ελέησον!".
user10
Ψυχολογία και Αυτοβοήθεια
